Noc spowiła miasto, okalając wszystkie domy. Matka udała się nareszcie na
spoczynek ukoiwszy nieco swoje wzburzenie, a oni mieli trochę spokoju aby
porozmawiać. Opowiedziała ojcu o wszystkim czego była świadkiem. Gdy skończyła,
ciszę przerywał tylko jego oddech. Cierpliwie czekała, aż zbierze się w sobie.
– Przepraszam – wydał ledwie słyszalny szept.
– Za co?
– Że wciągnąłem cię w to. Nie sądziłem, że tam jest aż tak odmiennie.
– Tylko na pozór.
– Dobrze, że już jesteś u nas. Nie idź tam więcej. Obiecujesz?
– Tak ojcze. Jedno doświadczenie wystarczy.
Odgarnął do tyłu włosy.
– Gdybyś uznała, że wiedza o tym miejscu powinna przepaść …
– Nie – aż powstała z krzesła. – Czy zdajesz sobie sprawę ile pokoleń
włożyło swój wysiłek aby utrzymać wiedzę o tej tajemnicy i sposobie jej zgłębienia.
Nie mam prawa tego przerwać. Czuję się wyróżniona.
– Dobrze – zrozumiał, że córka już postanowiła. Niepokoiło go coś innego. –
Czy będziesz potrafiła z tym żyć?
– Nie obawiaj się. Już powróciłam do codzienności. Zostawiłam tam jedynie
swoje Wspomnienie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz